Het werk van Nathalie De Cock lijkt uit een duistere fabel te zijn ontsnapt. Het evoceert een bevreemdende wereld waar vingers bomen worden en spookachtige figuren in ronddwalen. Hoe langer men kijkt hoe meer men ziet. Op het kleine oppervlak lijkt alles te bewegen, te golven en te kolken van bedrijvigheid.
Naast het klassieke tekenpapier gebruikt zij zowat alles waar op te tekenen valt: oude kasboeken, millimeter- en etspapier, bierviltjes, hout en sigarettenvloeitjes. Als basis gebruikt ze schaduwen van allerhande glazen voorwerpen, ‘weefsels’ en vingers. Soms wrijft ze assen vrij willekeurig in op absorberend karton. Deze acties gebeuren snel en zonder vooropgezet plan zodat het toeval een belangrijke factor vormt.
In die chaos probeert zij bepaalde structuren te herkennen en al tekenend met Chinese inkt, aquarel en acryl doemen figuratieve elementen op. Daarin integreert zij ook elementen uit oude encyclopedieën, ingenieurs studieboeken of negentiende -eeuwse ‘burgerlijke feuilletonjournalen’. Wat haar in oude boeken interesseert zijn de kleine verhalen van de geschiedenis. Maar tevens het vergeten en ontkennen. Door de afstand in tijd (h)erkennen we de functie en betekenis van deze oude beelden niet meer. Nathalie De Cock speelt met die amnesie.Deze menselijke vervreemding verbeeldt zij met een intrigerende beeldtaal door spieren, tanden, vingers of een tong aan te brengen in ondefinieerbare landschappen. Dieren doemen op en versmelten met het geheel. De aspecten van het landschap zijn opgebouwd uit menselijke lichaamsdelen. De natuur krijgt een aan-gezicht. Een wereld die door de mens is gemaakt, waarin die letterlijk zijn sporen nalaat. Maar geplaatst in de natuur kan de mens nog slechts verbrokkeld verschijnen.
Het kleine formaat waarmee Nathalie De Cock werkt leunt dicht aan bij de miniatuur. Zo maakte ze een reeks vrouwelijke naakten die enkel met een sterk vergrootglas herkenbaar waren. Haar tekeningen zijn tot in het kleinste detail uitgewerkt. Daarin deconstrueert zij de grens tussen mens en natuur. Zij fragmenteert de uiterlijke aspect van het lichaam dat tot heilige graal is verworden. Terwijl het oog over een vrolijke drukte glijdt wordt het ‘paraître’ ontmaskerd: een oefening in het zien.
Puclicatie naar aanleiding van de tentoonstelling [Don’t] Mind the Body. Curator en tekst: Eva Steynen.
